Mijn Vision Quest avontuur

Er worden door anderen intenties geuit, zoals “dankbaarheid beoefenen en gewoon kijken wat er in de stilte opkomt”, die ook met mijn intentie resoneren. We staan gezamenlijk om het kampvuur heen. Er zijn zelfs twee Brazilianen in het gezelschap aanwezig. Vervolgens mogen we een plek in het bos gaan zoeken. Samen met David, uit mijn Mastermind groep, loop ik een kant op, waarbij ik een plek tegenkom tussen de naaldbomen. Een zonnige plek, waar de vogels hun concert geven. Ik bouw mijn onderkomen op met de spullen die ik van mijn zwager uit defensie heb geleend.

Ik knoop het zeil van 3 bij 2 meter vast tussen twee bomen en maak een schuin afdak. Aan de onderkant zet ik het zeil vast met touw en haringen. Ik installeer mijn leger bivakzak, die helemaal dicht kan en zet die ook vast met haringen. Vanaf mijn nieuwe “Camp Flora” heb ik uitzicht op een open plek, een veld, waar ook een aantal koeien staat. Een prachtige kleurrijke vogel, vermoedelijk een bonte specht, laat zich steeds aan mij zien. Iets verderop staat een jagerstoren. Ik mis mijn verrekijker hier. Soms zie ik prachtige kleine of grote vogels, die net te ver weg zijn. Iets verderop is een pad, waar een groepje mensen en twee mountainbikers voorbij kwamen. De zon staat nog steeds hoog aan de hemel en het concert van de vogels duurt voort.

In de verte hoor ik steeds een zoemend geluid wat ik niet thuis kan brengen. In het bos voel ik de stilte. Af en toe drijven er grote wolken voorbij die wat schaduw geven en af en toe hoor ik iets kraken. Een teek heb ik gelukkig nog niet gezien. Het laatste bericht van het thuisfont was dat er een mus de woonkamer was ingevlogen en ze met zijn drieën in de keuken opgesloten zaten, omdat ze de vogel er niet uit durfden te jagen. Gelukkig kwam mijn zwager te hulp…

Eigenlijk kom ik erachter dat ik heel erg verbonden ben met de natuur, dankzij mijn opvoeding. Regelmatig ging ik met mijn moeder en de honden naar het bos en op de basisschool had ik een grote fascinatie voor vogels. Ik tekende alle vogels die ik zag. In mijn uitrusting heb ik ook een klein gaspitje met een “jetboil” mee gekregen, waarmee ik binnen een minuutje kokend water heb en een kop thee kan zetten. Thee was wel toe gestaan tijdens het vasten van 24 uur. Op het theelabeltje staat een mooie spreuk: “Be giving, forgiving, compassionate and loving!” Ik zit nog steeds in de zon en het is nog behoorlijk warm. Het is rustig in het bos en de tijd kruipt voorbij….

Een tijdje later koelt het lekker af; we naderen het einde van de dag. Ik heb de middag door gebracht met kijken, turen en staren en luisteren naar de omgevingsgeluiden, die nu langzaam veranderen in avondgeluiden. De wind gaat ook wat liggen. Af en toe hoor je wat takjes kraken alsof er iemand loopt, maar dat is dan niet zo. Ik ben benieuwd naar de geluiden van de nacht. Het vasten kost me geen moeite; alhoewel de gedachten aan lekker eten en drinken wel regelmatig door mijn hoofd schieten. Ik zou wel kunnen wennen aan een eenvoudig leven in het bos. De spreuk van mijn tweede theezakje is: “To be calm is the highest achievement of the self.” Daar werk ik wel aan deze 24 uur… 

Een dag duurt best heel lang zo; als je alleen maar bent, stil staat, aandacht hebt voor dit moment. Als de zon onder gaat, kruip ik lekker in mijn slaapzak. Op de achtergrond hoor ik harde muziek van een of ander feest, maar ik heb verder weinig van de nacht mee gekregen, als ik ’s ochtends weer wakker wordt van de zon die op het tent doek schijnt. Ik heb geen idee hoe laat het is… ik zet lekker eerst een kop thee met de jetboiler. De volgende spreuk ter overdenking: “Live light, travel light, spread the light, be the light.” En, ik ben maar liefst twee keer naar het boom toilet geweest.

Volgens mij is het heel goed om je darmen af en toe 24 uur rust te geven om ze de tijd te geven alles goed op te ruimen. Ik ben super blij met mijn jetboiler en dat ik warme thee heb in de ochtend. Eigenlijk zou ik nog wel 24 uur in het bos willen blijven om helemaal tot rust te komen. De eerste 10 uur ben je echt aan het onthaasten. De stilte en de geluiden van het bos zijn zalig. Ik heb ook heel goed geslapen; voor mijn gevoel heb ik wel 12 uur geslapen. Het is vooral de rust, die ik in mezelf ervaar en terug vind hier. 24 uur lang echt helemaal niets moeten. Alleen zitten en nadenken, zijn!

Echte grote inzichten heb ik nog niet gehad, maar ik merk dat het schrijven in deze omgeving goed lukt. Dus, als ik in de toekomst mijn boek ga schrijven, dan werkt het om me in het bos terug te trekken. Er komt een hardloper voorbij… hoe laat zou het zijn? Om 12 uur zullen we allemaal weer opgehaald worden uit het bos.

Vorige week rond deze tijd liep ik nog rond in Marrakesh, een miljoenenstad. Wat een contrast met nu. De krioelende mensen, auto’s, paard en wagens, scooters, drommen mensen, de verkopers op iedere hoek van de straat, die je staande houden, de moskee met haar oproep tot gebed, vijf keer per dag. Ik neem me voor om vaker het contact met de natuur op te zoeken.

Omdat je geen idee hebt hoe laat het is en de tijd zo langzaam voorbij gaat, denk je continu: “Ze komen me vast zo ophalen; het zal nu wel 12 uur zijn.” Dat heb ik vanochtend al vaak gedacht, maar er is nog steeds niemand gekomen. Gelukkig heb ik helemaal geen regen gehad de afgelopen 24 uur. Als alles modderig wordt om je heen, lijkt dat me toch minder prettig.

Ook relatief weinig last gehad van teken en muggen. Wel een drietal teken van mijn benen afgeplukt voordat ze vast gezogen waren. Thuis nog maar een uitgebreide controle doen op de warme en vochtige plekken, waar ze het liefste zitten.  Ik begin langzaam aan wel zin te krijgen om weer naar huis te gaan en om lekker te eten. De drie liter water is ook bijna op inmiddels. Ik besluit om lekker op mijn slaapzak te gaan liggen en na een tijdje zo gelegen te hebben, hoor ik plotseling iemand fluiten en mijn naam roepen. De Vision Quest zit erop.